Waarom doe ik wat ik doe?

Mensen vragen mij wel eens wat doe je nu eigenlijk als coach? En waarom neem je de moeite om een boek te schrijven over haarverlies en kaalheid bij meisjes en vrouwen?

Afgelopen week belde een lieve vrouw die al vanaf haar zesde jaar Alopecia heeft. Ze denkt er nu op haar 52ste over om haarpigmentatie te gaan doen. Ze wil erg graag, maar vindt het idee om zichzelf straks 'naakt', zonder haarwerk, aan de buitenwereld te tonen spannend. We hebben een waardevol gesprek gevoerd over acceptatie, over een keuze maken vanuit het hart, over geen invloed hebben op 'anderen' en over voor jezelf gaan staan.  Uiteraard wilde ze ook graag meer horen over mijn ervaring met micro haarpigmentatie.  De vrouw gaf na ons gesprek aan dat ze ervoor gaat en ze belooft mij op de hoogte te houden van haar proces. 

Een paar weken geleden sprak ik een verdrietige vrouw die in een hele korte periode nagenoeg al haar haren verloor. Ze had allerlei auto-immuun klachten en zat sinds haar haarverlies hele dagen depri op de bank. In haar zoektocht naar een oplossing was ze bij een haarwerk salon terechtgekomen die haar een duur haarwerk wilde verkopen. De vrouw gaf aan hier nog niet klaar voor te zijn, de twijfel sloeg toe en ze kon alleen nog maar huilen. Haar man en zonen vonden dat ze er overheen moest stappen, oké kaal zijn is niet leuk, maar het is ook weer niet het ergste... Met deze vrouw heb ik gesproken over haar haarverlies en haar onderliggende gevoel; ik voel mij niet vrouwelijk meer, ik ben niet goed genoeg! Bij accepteren is het belangrijk om niet je gevoelens erover te gaan onderdrukken, het is juist belangrijk om het rotgevoel erover de ruimte te geven. Dit betekent dat je gerust even verdrietig mag zijn, dat je ruimte mag geven aan het verlies van je identiteit, van je vrouwelijkheid en van het hebben van een ander spiegelbeeld. Dit vergt kracht, we kunnen nu eenmaal niet kiezen wat ons overkomt, maar we kunnen wel een manier vinden hoe we er mee om gaan, zodat we van daaruit weer mogelijkheden kunnen ontdekken. Met de vrouw besproken wat goed voor haar zou voelen. Ze heeft inmiddels iets met zichzelf opgelost en heeft hiermee een stap voorwaarts gezet, ook besloot ze te gaan voor een pet met een haarwerk er aan vast. 

Een poos geleden besloot ik een boek te gaan schrijven over haarverlies en kaalheid, omdat er nog altijd geen goede nazorg is, omdat er nog veel onwetendheid is en omdat er nog een taboe rust op vrouwelijke kaalheid. En alhoewel mijn boek; Help, ik word kaal! nog niet klaar is, komen er vrouwen op mijn pad die mij inspireren dat ik op de goed weg ben en daar ben ik dankbaar voor.

En daarom doe ik wat ik doe!